Beste vrienden, geachte aanwezigen,

Toen de ministers van werkgelegenheid van Turkije en Nederland op een warme zomerdag in augustus 1964 bijeen kwamen om een arbeidsmigratie verdrag te ondertekenen, hadden zij waarschijnlijk beiden niet kunnen voorspellen er miljoenen Turkse migranten zouden uitwijken naar Nederland en dat 50 jaar later een kleine 400.000 Turkse migranten inmiddels een permanent deel van de Nederlandse samenleving zouden uitmaken. Beide staatsvertegenwoordigers hadden waarschijnlijk meer de gedachte dat zij , net zoals in andere Europese staten, hun handtekening hadden gezet onder een tijdelijke samenwerkingsovereenkomst.
Europa kampte op dat moment nog met de naweeën van de tweede wereldoorlog en probeerde met behulp van het Amerikaanse Marshal plan zich economisch weder op te bouwen. Voor deze wederopbouw waren er binnen de door de tweede wereldoorlog verwoeste landen onvoldoende mankrachten aanwezig. Om deze reden was er een grote vraag naar goedkope en ongeschoolde arbeiders.
De economische ontwikkelingen in Turkije liepen niet parallel aan die van Europa. Het kapitalisme was thans nog in haar kinderschoenen en er was een grote stroom arbeidsmigranten van het platteland naar de steden. In de door deze ontwikkeling overbevolkte steden ontstonden als snel getto’s. De Europese vraag om goedkope arbeiders was voor Turkije een geschenk uit de hemel en werd met veel genoegen positief beantwoord. Als het ware konden er op deze wijze twee vliegen in een klap worden geslagen. Enerzijds zou de werkloosheid in eigen land worden teruggedrongen,waarbij ongeschoolde arbeiders rijker en geschoolder zouden terugkeren en anderzijds bood deze migratie kansen voor Turkije om met buitenlandse valuta de eigen economie weer een nieuwe stimulans te geven.
Na het ondertekenen van de samenwerkingsovereenkomsten zouden er honderdduizenden Turkse arbeiders voor de deuren van de door Europese landen geopende arbeidsbureaus in lange wachtrijen hun keuring afwachten. Deze medische keuringen waren bedoeld om alleen maar de sterkste en meest gezonde arbeiders Europa binnen te halen. Zo had ook Nederland haar selectiebureaus in Turkije geopend en kwamen wij; onze vaders, moeders,familieleden,vrienden en geliefden terecht in Nederland.
Sommigen van ons kwamen uit het oosten,anderen uit het westen,uit dorpen van het platteland of uit steden. Sommigen waren analfabeet of nauwelijks geschoold of kleine ondernemers,sommigen waren werkende moeders of huisvrouwen. Sommigen waren hoog opgeleid of nog student,maar hadden geen toekomstperspectieven en probeerden de onderdrukkingen en anti democratische ontwikkelingen van Turkije te ontvluchten. Deze groep mensen bestonden niet alleen uit hoog opgeleiden,maar ook andere onderdrukten,waaronder schrijvers,kunstenaars,socialisten,Koerden,Circassiers,Armeniërs,Assyriërs,Alevieten en Yezidis. Allen wilden meer gerechtigheid,gelijkheid,respect voor hun afkomst of identiteit,taal,cultuur,kortom meer democratie in Turkije.De toenmalige Turkse gevestigde orde had een kloppenjacht geopend naar deze groepen,waarbij sommigen jarenlang onrechtmatig gevangen genomen werden,gefolterd werden,vermoord,verbannen of ter dood veroordeeld werden.

Deze oneerlijke kapitalistische windvlaag heeft ons met zich meegesleurd en er toe geleid dat wij onze ouders,kinderen,families,huizen en alles wat ons lief was gedwongen hebben moeten verlaten. Wij hadden Europa nodig om de armoede en onrechtvaardigheid te ontvluchten en Europa had ons nodig om haar welvaart weer op te bouwen. Allen hadden de intentie om na een paar jaar hard gewerkt te hebben weer terug te kunnen keren naar ons oude bestaan,maar zo ging het niet. Het lot en de omstandigheden hebben ons niet de kans gegeven terug te kunnen keren. Wij kwamen hier en zijn hier gebleven. Onze partners,kinderen en familieleden zijn naar ons toegekomen en hebben zich ook in Nederland gevestigd. Onze populatie groeide steeds verder uit tot honderdduizenden.

Niet alleen groeiden we in aantal we werden ook steeds meer een onderdeel van deze samenleving. Daar waar we eens gastarbeider genoemd werden, waren de benamingen nu buitenlanders, vervolgens migranten, daarna allochtonen en nu zijn worden wij Turkse Nederlanders genoemd.
De toekomst zal leren hoe men ons hierna zal benoemen,maar hoe we ook genoemd gaan worden, een ding is zeker: Wij zijn geen gasten mee, wij gaan niet weg,maar blijven hier! Wij zijn een deel van deze samenleving en niemand kan hier nog iets aan veranderen. Turkije , Anatolië, blijft ons vaderland, maar wij zijn hier Nederlanders. Dit is ook ons land en hier zal iedereen begrip en erkenning voor moeten hebben.
Wij zijn hier geen verlengstuk van Turkije en wij zijn ook geen tweederangsburgers van Nederland. Wij willen hier niet de gestrekte arm van Ankara voelen en ook willen wij niet gezien worden als het Turkse paard van Troje. Het klopt dat er zich problemen voordoen,maar wij zijn sterk genoeg om deze problemen hier zelf op te lossen, zonder dat er een inmenging plaatsvind vanuit Turkije.Wij hebben inmiddels geleerd om te vechten voor onze rechten. Zowel Turkije als Nederland moet weten dat wij recht hebben op een gelijkwaardige deelname aan deze samenleving.Dit recht hebben wij verworven door bij te dragen aan de ontwikkeling van dit land,onze kinderen hier te laten opgroeien en ons hier als loyale burgers te gedragen. Wij zullen ons niet laten gebruiken om de politieke agenda van welk land dan ook hier te verspreiden. Wij passen ervoor om als tweederangs burgers te worden gezien of een speelbal te worden van racisten,fascisten,chauvinisten of extreem religieuze radicalisten. Deze strijd zullen wij zolang dit nodig is altijd blijven voeren.

Beste vrienden

In de halve eeuw dat wij nu hier verblijven is nog steeds het woord “integratie” ons op vele manieren gepresenteerd, verweten en beschreven. Vergeten wordt echter dat iedereen een eigen invulling maakt van dit begrip. De een ziet integratie als assimilatie,waarbij van ons verlangd wordt dat wij onze eigen taal, normen en waarden, kortom onze eigen identiteit opgeven en kopie worden van de gemiddelde Nederlander. Uiteraard is deze verwachting onmogelijk waar te maken.
Ik zal u niet vermoeien met mijn eigen invulling van het begrip integratie. Hierover hebben deskundigen en menige betrokkenen reeds genoeg over gezegd en geschreven.Wel wil ik u kort eraan herinneren dat wij toen wij 50 jaar geleden (veelal ongeschoold ) naar Nederland kwamen de taal niet spraken, de weg niet wisten te vinden in deze samenleving en niet wisten hoe wij konden participeren. De tijden zijn echter gelukkig veranderd. Afgezien van de eerste generatie spreken wij allemaal de Nederlandse taal. Onze kinderen en kleinkinderen zijn hier geboren en gaan hier naar school. Het opleidingsniveau stijgt. De deelname van Turkse kinderen aan het hoger en universitair onderwijst neemt steeds meer toe. Bijna onder alle beroepsgroepen, van bouwvakker tot arts, van politieagent tot rechter,bevinden zich Turkse Nederlanders. Ook in de politiek; van gemeenteraden tot het parlement en zelfs de regering hebben wij nu vertegenwoordigers.

ook in de economische sector hebben wij tevens veel successen geboekt,waarbij wij duizenden ondernemers hebben groot gebracht. Kortom in alle segmenten van deze samenleving zijn wij aanwezig en vertegenwoordigd.
Wat ons betreft is dit de beste invulling van het begrip integratie. Deelnemen aan de samenleving en reageren op maatschappelijke ontwikkelingen door ons te verenigen en ons zichtbaar en hoorbaar te maken. Dit punt hebben wij bereikt ondanks alle belemmeringen, discriminerende maatregelen en moeilijkheden. Wij zijn ervan overtuigd dat ons succes nog groter was geweest als voornoemde obstakels er niet waren geweest.
Integratie is een natuurlijk proces,waar dwang, verplichting en onbegrip geen enkele positieve bijdrage aan kunnen leven. Alleen door het wegnemen van obstakels op het gebied van arbeid,onderwijs en alle andere nodige segmenten van de samenleving kan de integratie worden versneld en verder worden ontwikkeld. Politici zouden er dan ook verstandig aan doen om in plaats van het varen van een populistische,belerende, verwijtende,segregerende en uitsluitende koers te kiezen voor een koers van positivisme met minder woorden en meer daden.
De belemmeringen op de arbeidsmarkt moeten worden weggenomen. het feit dat er ondanks het hoge opleidingsniveau van onze jongeren de werkloosheid veel hoger is vergeleken bij Nederlandse jongeren zegt genoeg over het gevoerde beleid. Afgewezen te worden met een buitenlandse naam om vervolgens op een sollicitatiegesprek uitgenodigd te worden bij gebruik van een Nederlandse naam is veel voorkomende ervaring onder onze jongeren.Deze uitsluiting kan trauma’s opleveren en in het ergste geval leiden tot radicalisering van een uitgesloten groep jongeren. Niet alleen zij,maar ook de samenleving is verantwoordelijk voor deze negatieve ontwikkeling.
De aanname dat ontsporing enkel gepaard gaat met religieuze motieven is een grote misvatting. Het zijn niet alleen religieuze motieven die Europese jongeren ertoe bewegen zich aan te sluiten bij radicale groeperingen in het Midden-Oosten. Even zozeer zijn het de vele decepties die zij in het dagelijks leven hebben ondervonden aanleiding tot deze ontsporing. Het hebben van een religie en het radicaliseren gaan niet perse, sterker nog, bijna nooit samen. Het werkt echter wel contraproductief om elke moslim onder een kam te scharen en hen allen te bestempelen en beschuldigen. Met name jongeren trekken zich deze negatieve ontwikkelingen meer aan en worden gevoeliger voor radicalisering. Deze ontwikkeling moet gestopt en voorkomen worden,voordat het te laat is om deze jongeren te redden.

Ook wil ik mij kort richten tot de media. Ervaring leert dat deze bijdrage tot de negatieve en positieve beeldvorming omtrent integratie.Helaas is de Nederlandse media op dit punt niet erg verantwoordelijk bezig.Door eenzijdige berichtgeving,waarbij de nadruk op de negatieve ontwikkelingen ligt, draagt zij bij een vertekening van het maatschappelijke beeld. Ik vraag mij af waarom er geen ruimte wordt geboden voor de positieve verhalen van onze jongeren? Zijn onze successen minder interessant? Indien populisme meer plaats zou maken tot achtergrond onderzoek dan ben ik er van overtuigd dat ook de media een veel positievere berichtgeving zou kunnen hebben

Beste vrienden;

40 jaar geleden zijn wij met een handje vol mensen/vrienden bijeen gekomen en hebben besloten met elkaar deze oneerlijke strijd aan te gaan. We waren in een vreemd land en hadden heel veel problemen. Een voor een zou het ons niet gaan lukken,maar samen zouden we sterker staan. We moesten ons verenigen, onze krachten bundelen. Met dit doel zijn 37 kameraden bij elkaar gekomen en hebben HTIB opgericht ( Nederlands Turkse Arbeiders Vereniging). Velen onder de oprichters waren zelf gastarbeiders,enkelen waren politieke vluchtelingen met een linkse/socialistische achtergrond die het militaristische regime van het toenmalige Turkije waren ontvlucht. Naast Turkse oprichters waren er ook Nederlandse vrienden/kameraden die zich solidair met ons verklaarden en met ons de krachten wilden bundelen. Onze strijd kreeg zodoende ook een internationaal karakter.

Vandaag vieren wij met trots het 40. jarig bestaan van deze krachtenbundeling.
Wij hebben onze oprichters een voor een benaderd en hen uitgenodigd deze gebeurtenis met ons vandaag te eren en te vieren. Degenen die bij machte en in staat waren te komen zijn hier. Maar ook zijn er mensen die niet aanwezig kunnen zijn. Als eerste is dat onze veel te vroeg gestorven wijlen vriend/held/kameraad en jarenlange voorzitter Nihat Karaman, die door een moordaanslag om het leven is gebracht. een andere dierbare vriend die er vandaag niet bij kan zijn is een andere oud voorzitter van ons Naci Demirbas. Ook hij i, samen met heel veel andere vandaag niet aanwezige bestuurders,oprichters, veel te vroeg van ons heengegaan. Wij willen hen allen met veelliefde en trots herdenken en hen allen bedanken voor hun inzet en bijdrage. Hun leven eindige te vroeg,maar hun strijd en herinnering zal altijd voortbestaan!

Beste vrienden,
De kracht van HTIB als een van de eerste en oudste arbeidersverenigingen van Europa en het feit dat zij al 40 jaar bestaat ligt in het feit dat zij vanuit Nederland samen met Nederlandse verenigingen strijd voor gelijke rechten in Nederland en daarbij ook samenwerkt met democratische bewegingen in Turkije
In de afgelopen 40 jaren heeft HTIB geen enkele beweging die strijd voor meer democratie en vrijheid in de steek gelaten. HTIB heeft deze strijd met vakbonden,maatschappelijke instellingen,belangenorganisaties en politieke partijen gevoerd. Wij hebben naast Turkse belangenorganisaties altijd ook met andere nationale en internationale organisaties samengewerkt die een gelijke doelstelling hadden. Wij hebben ons ingezet voor de oplossing van problemen die de gehele Nederlandse samenleving betroffen en hebben ons in dit kader aangesloten bij menige fora en evenementen. Wij hebben ons altijd ,zonder onderscheid te maken in taal,ras,gender of religie, ingezet voor vrede en een schonere samenleving.
Wij zijn de strijd aangegaan tegen geweld tegen vrouwen en kinderen. Wij hebben ons ingezet voor de rechten van homoseksuelen en hebben bijgedragen tot de doorbreking van de stilte omtrent dit onderwerp.

Beste vrienden,
Onze strijd voeren wij niet alleen op straat of tijdens bijeenkomsten of symposia. Een gedeelte van onze strijd voeren wij op juridisch vlak en dus in de rechtszaal. In de laatste 10 jaren zijn wij initiators geweest van 7 processen tegen de Nederlandse staat.
• Dit betrof onder andere de legalisering van witte illegalen,
• het terugdraaien van de kortingsmaatregelen op de kinderbijdragen,
• het innen van onterechte leges bij de aanvragen voor een verblijfsvergunning
• en de inburgeringsplicht.

De rechter heeft ons bij veel van deze processen in het gelijk gesteld. Graag dank ik bij deze de juristen en advocaten die ons in deze processen hebben gesteund van harte.

Onze strijd zal op elk vlak waar het nodig voortduren. Wij zullen ons blijven inzetten tegen elke vorm van ongelijkheid en zullen blijven opkomen voor onze rechten. Niemand hoeft hieraan te twijfelen!

In de hoop elkaar tijdens de viering van ons 50 jarig bestaan wederom te mogen begroeten verblijf ik.
Lang leve gelijkheid en democratie
Lang leve HTIB